Πώς μια διορατικότητα άλλαξε τα πάντα
Και ποιος δεν έχει βρεθεί μπροστά σε μία εκπληκτική και στιγμιαία διορατικότητα η οποία επήλθε από κάποια διαδραματιζόμενη κατάσταση ή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες; Αυτές οι στιγμές επιφοίτησης μας επιτρέπουν να δούμε τις ζωές μας κάτω από μία διαφορετική οπτική γωνία και μας αλλάζουν ριζικά τη στάση της ζωής μας. Και έτσι στα ξαφνικά, κάτι γίνεται εμφανές, και κάποιος μπορεί να δει μία προηγουμένως κρυμμένη συσχέτιση με πρωτοφανή διαύγεια. Κάποιες φορές, ανακαλύπτουμε ( ή βασικά η επιφοίτηση μας βοηθάει να ανακαλύψουμε) μία προηγουμένως παραγνωρισμένη αρχή “αιτίου- αποτελέσματος”. Ασήμαντα γεγονότα μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες επιφοιτήσεις όπως, ένα μουσικό κομμάτι, ένα σχόλιο ή μία λέξη που την ακούμε συχνά. Μερικές φορές, μπορούν να προκληθούν και από σοβαρά γεγονότα όπως, από ατύχημα ή από τον αποχωρισμό από ένα αγαπημένο πρόσωπο. Άλλες φορές, ένα βιβλίο, ένα συνέδριο ή μία ταινία μας ανοίγουν τα μάτια σε μια αλήθεια που πάντοτε βρισκόταν εκεί και υπήρχε αλλά ποτέ δεν πέρασε στη συνείδηση μας. Η αλήθεια βρίσκεται αφανής μέσα σε έναν ωκεανό από ασημαντότητες ή σε μία επιλήσμονα ομίχλη- αν και τα γεγονότα είναι ευρέως γνωστά.
Η σημασία της, όμως, έχει χαθεί ή ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ολοκληρωτικά. Εάν ο όρος επιφοίτηση δεν ήταν τόσο πολυχρησιμοποιημένος, κάποιος σίγουρα θα την ανέφερε ως ένα διαφωτιστικό γεγονός. Σε στιγμές όπως αυτές, μπορούμε να δούμε τα γεγονότα και τα δεδομένα της ζωής υπό ένα καινούριο και φωτεινότερο “φως” και να καταλάβουμε συσχετίσεις οι οποίες ήταν επισκιασμένες ή κρυμμένες στο σκοτάδι.
Ως παιδιά, το βιώνουμε αυτό σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μετέπειτα στη ζωή, τέτοιες επιφοιτήσεις γίνονται αρκετά σπάνιες, λες και ένα πέπλο σκιάζει την άμεση αντίληψη της πραγματικότητας. Τον περισσότερο καιρό, είμαστε σε μία κατάσταση γνώσης και σπανίως βάζουμε τον εαυτό μας σε μία “συνειδητή άγνοια”, όπου είναι μία ταυτόχρονη κατάσταση αθωότητας, δεκτικότητας και περιέργειας. Η “άγνοια” ανοίγει την πόρτα σε νέες διοράσεις. Όπως λέει και η παροιμία, το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού. Θα πρόσθετα περαιτέρω πως η εικασία της γνώσης είναι ο εχθρός της έμπνευσης.
Τέτοιες στιγμές διαύγειας λαμβάνουν χώρα σε πολλούς τομείς όπως, στην τέχνη, στη ψυχολογία και στην επιστήμη ακόμη και στην καθημερινή ζωή. Ένα άτομο το οποίο εντόνως παλεύει και ασχολείται με κάποια θέματα έτσι ώστε να τα εξερευνήσει εις βάθος, συχνά βρίσκεται να περιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα τέτοιες στιγμές που θα τον βοηθήσουν να ενώσει τα κομμάτια του παζλ και όλες οι εκκρεμότητες θα τακτοποιηθούν.
Είχα μία τέτοια επιφοίτηση όταν κατάλαβα τις επιδράσεις των τοξινών στο σώμα. Εξάφνως, μπόρεσα και διέκρινα καθαρά τον ανίερο δεσμό μεταξύ των περιβαλλοντικών τοξινών, των δηλητηριωδών χημικών φαρμάκων που παράγονται από τη φαρμακευτική βιομηχανία, των βλαβερών οδοντιατρικών υλικών και των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων – ηλεκτρικό νέφος στην καθομιλουμένη- ο οποίος επιβαρύνει και καταστρέφει σοβαρά τον οργανισμό μας.
Οι συνέπειες που προέκυψαν από την επιφοίτηση μου, επηρέασαν σημαντικά τη θεραπευτική μου προσέγγιση σε σχέση με τη διάγνωση και θεραπεία των ασθενών μου.
“Οι ασθενείς δεν είναι άρρωστοι· έχουν δηλητηριαστεί”. Τέτοια δήλωση έχει εκτεταμένες συνέπειες. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα άτομο το οποίο να μην έχει μολυνθεί από τα χιλιάδες περιβαλλοντικά δηλητήρια. Είτε ως συνεισφέρων παράγοντας είτε ως η κύρια αιτία για την απώλεια της ζωτικότητας και της υγείας, αυτή η κατάσταση της τοξικής καταπόνησης χρήζει μιας βασικής αποτοξινωτικής θεραπείας. Στους περισσότερους ασθενείς μου συχνά προτείνω μία πλήρης αποτοξίνωση με κατάλληλες μεθόδους πριν το ξεκίνημα της θεραπείας. Μία σημαντική ανακάλυψη σε αυτόν τον τομέα επιτεύχθηκε με παρασκευάσματα μικρονισμένης χλωρέλλας που περιέγραψα στο βιβλίο μου “Entgiften-statt-Vergiften” (Αποτοξίνωση αντί Δηλητηρίαση) των εκδόσεων TAS, 2007.
Προφανώς και ήμουν γνώστης της σκωρίασης και της μόλυνσης του ανθρώπινου σώματος μιας και ήδη δούλευα ως φυσιοθεραπευτής για πολλά χρόνια. Και φυσικά είχα προτείνει αρκετές αποτοξινωτικές θεραπείες: καθαρισμός συκωτιού, κλύσματα με καφέ και μεθόδους που απελευθερώνουν τον ιστό από οξέα, τσάγια και βάμματα που επιφέρουν ιδρώτα, επίδεση του συκωτιού και τις συνηθισμένες ουσίες για τη δέσμευση και έκκριση των τοξινών. Παρ’όλα αυτά, χρειαζόμουν αυτήν τη “ στιγμή έμπνευσης” για να μπορέσω να συλλάβω καθαρά τη σημασία των περιβαλλοντικών δηλητηρίων ως αιτία ασθενειών και τη σπουδαιότητα μιας βαθιάς, πλήρης και εκτενής αποτοξίνωσης των κυττάρων για τη αποκατάσταση και θεραπεία του σώματος.
Κάποιοι συνάδελφοι μου έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα και αρνούνται να θεραπεύσουν ασθενείς με σφραγίσματα από κράμα μετάλλων και παλλάδιο και απαιτούν την αφαίρεση αυτών των οδοντικών σφραγισμάτων ως προϋπόθεση για τη θεραπεία. Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και τιμή που το βιβλίο μου “Entgiften-statt-Vergiften” έχει συνεισφέρει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των συναδέλφων μου καθώς και των “μη-ειδημόνων” και των ατόμων που έχουν προσβληθεί και μολυνθεί από αυτές τις συνθήκες.
Είχα παρόμοια συναισθήματα για το θέμα που απευθύνεται αυτό το βιβλίο. Φυσικά και είχα ακούσει για τη σημασία της κατάλληλης θερμότητας του σώματος μιας και συχνά εκτελούσα ποικίλες θεραπείες με βάση την ΠΚΙ(Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική). Στην ΠΚΙ, όλα τα φαγητά έχουν κατηγοριοποιηθεί σε πέντε κατηγορίες με βάση την παραγόμενη επίδραση στον ανθρώπινο οργανισμό: ψυχρά, δροσερά, θερμοκρασία περιβάλλοντος, θερμά, καυτά. Φυσικά και ήξερα για τους 37°C ως η ιδανική θερμοκρασία σώματος λόγω της εκπαίδευσης μου ως φυσιοθεραπευτής. Όλοι οι ιατροί και οι φυσιοθεραπευτές θα το μάθουν αυτό κάποια στιγμή. Μπορεί και να μη χρειαστεί κάποιος να το μάθει μιας και είναι ήδη κοινή γνώση. 37°C είναι και το όνομα ενός μακροχρόνιου γερμανικού τηλεοπτικού προγράμματος το οποίο ασχολείται με θέματα που μας απασχολούν ως ανθρώπινα όντα. Αυτή η θερμοκρασία ακριβώς και όχι κάποια άλλη έχει γίνει σύμβολο της ανθρώπινης κατάστασης.
Όταν επιτέλους κατάλαβα το βάθος του θέματος της θερμότητας του σώματος, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν είχα ήδη συνειδητοποιήσει τη σημασία του για το ανθρώπινο σώμα παρά το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ της υγείας και της επαρκής θερμότητας του σώματος είναι εμφανέστατη ακόμη και για τον οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο μη ειδήμονα. Δεν χρειάζονται πολλά χρόνια ιατρικών σπουδών για να καταλάβεις ότι η ψυχρότητα του σώματος είναι συνεπώς συνδεδεμένη με τον θάνατο ενώ το φως και η θερμότητα είναι συνδεδεμένα με τη ζωή.
Είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα υπάρξει ποτέ άλλο θέμα στον τομέα της προληπτικής υγείας και θεραπείας τόσο αντιληπτό και κατανοητό όσο η σημασία της ιδανικής θερμοκρασίας σώματος.
Είναι τραγικό το πόσο ελάχιστα γνωστό είναι η διατηρούσα-τη-ζωή αρχή της επαρκής θερμότητας του σώματος, εάν αναγνωρίζεται και καθόλου, ως ένας ζωτικός και απαραίτητος παράγοντας για τη ζωή. Ενώ η Ανατολική ιατρική παραδοσιακά βλέπει τη σωστή θερμότητα του σώματος ως έναν από τους βασικούς πυλώνες της υγείας, η ακαδημαϊκή ιατρική θεωρεί τη χαμηλή θερμοκρασία σώματος ως ένα δευτερεύων σύμπτωμα. Είναι άκρως ανησυχητικό ότι ούτε η ακαδημαϊκή ούτε η εναλλακτική ή φυσική ιατρική αναγνωρίζουν αυτήν την κατάσταση για αυτό που πραγματικά είναι, αν και θεωρητικά, η φυσιοθεραπεία θα έπρεπε να ήταν καλά πληροφορημένη για αυτό το θέμα.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Uwe Karstädt: 37 °C – Ιδανική Θερμοκρασία Σώματος”
Πνευματικά Δικαιώματα 2014 | uwekarstaedt.de
Έκδοση του βιβλίου σε μορφή PDF | Uwe Karstädt: 37 °C – Ιδανική Θερμοκρασία Σώματος