Johannes R.: Πόσο καιρό μπορώ να πίνω αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό; Πόσο καιρό είναι ενεργό; Πότε χάνει τη χρησιμότητα του;
Αυτή η ερώτηση αφορά τη διάρκεια του χρόνου χαλάρωσης, που μπορεί να θεωρηθεί ως βασική ιδέα για το ηλεκτρικά ενεργοποιημένο νερό. Αφορά την περίοδο κατά την οποία το αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό διατηρεί τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες. Μετά την περίοδο χαλάρωσης, είναι μόνο αλκαλικό νερό και το νερό δεν είναι πια ενεργοποιημένο.
Από τους ερευνητές Prilutsky και Bakhir, (Ηλεκτροχημικά ενεργοποιημένο νερό: ανώμαλες ιδιότητες, μηχανισμός βιολογικής δράσης, Μόσχα 1997) κατανοείται η περίοδος κατά την οποία ένα εξαιρετικά χαμηλό οξειδοαναγωγικό δυναμικό στο αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό μπορεί να μετρηθεί με το χρόνο χαλάρωσης. Αυτό διαφέρει από τόπο σε τόπο, από νερό σε νερό, σε όλες τις κλιματολογικές συνθήκες. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Τελικά δεν θα περάσετε σε μια εμπειρική μέτρηση.
Το αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό μπορεί, σε σύγκριση με το όξινο ενεργοποιημένο νερό, να κρατήσει για χρόνια υπό ευνοϊκές συνθήκες, αλλά έχει πολύ χαμηλό χρόνο χαλάρωσης διάρκειας από λίγα λεπτά μέχρι μερικές ημέρες. Αυτή είναι μια επονομαζόμενη μετασταθής κατάσταση. Τα ιόντα υδροξειδίου και η περιεκτικότητα σε υδρογόνο συνεισφέρουν άμεσα στην παράμετρο αυτή. Επίσης,παίζει ρόλο και η φύση και η ποσότητα των κατιόντων.
Οι πιο πτητικές παράμετροι είναι τα άτομα Η που παράγονται στην κάθοδο,των οποίων η αντιοξειδωτική τους ικανότητα μπορεί να αποδειχθεί, για παράδειγμα, με τη μείωση του τριοξειδίου του βολφραμίου. Τα άτομα υδρογόνου ενώνονται γρήγορα με το H2 - μοριακό υδρογόνο - αέριο υδρογόνου. Και τα δύο είναι πολύ ισχυρά αντιοξειδωτικά.
Από το έτος 1997, ο Sanetaka Shirahata (Shirahata et al., Το ηλεκτρολυτικό μειωμένο νερό καθαρίζει τα ενεργά είδη οξυγόνου και τις πρωτεΐνες ECTS DNA από οξειδωτική βλάβη, Biochem Biophys Res. Commun., 234, 269174, 1997) έχει ανακαλύψει την ύπαρξη του ατομικού υδρογόνου στο ενεργοποιημένο νερό και έχει αποδείξει ότι αυτό το ατομικό υδρογόνο σε επίπεδο DNA προστατεύει από την οξείδωση που προκαλείται από τις ελεύθερες ρίζες.
Επίσης, από το 1997 έχουν αναπτυχθεί διάφορες υποθέσεις σχετικά με το πού και για πόσο χρονικό διάστημα τα αυτά άτομα υδρογόνου «σταθμεύουν» προτού συνδεθούν ως αέριο υδρογόνου. Για παράδειγμα, ο Dietmar Ferger αντιπροσωπεύει την υπόθεση των λεγόμενων αλκαλικών νανο-μεταλλικών κολλοειδών, τα οποία δεν αμφισβητούνται αλλά ούτε αποδεικνύονται. Απόσπασμα: Ferger, "Jungbrunnenwasser", Weil am Rhein, 2011, σ. 71.
"Υπάρχει σχεδόν ένα 'σύννεφο ηλεκτρονίων' που περιβάλλει τα αλκαλικά μεταλλικά στοιχεία και το υδρογόνο και τα συνδέει μαζί. Έτσι και το υδρογόνο είναι αρνητικά φορτισμένο και ενεργοποιημένο και ως εκ τούτου> το ενεργοποιημένο υδρογόνο <παράγεται. "Το εάν η προαναφερθείσα οριακή επιστημονική εξήγηση για τη συμπεριφορά του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού είναι στην πραγματικότητα σωστή και αναγκαία, είναι αμφίβολο. Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του νερού, το οποίο είναι ελαφρώς εμπλουτισμένο με αέριο υδρογόνου, εκπληρώνουν τις προσδοκίες μου ως μια επαρκή εξήγηση των φαινομένων.Είναι σαφές ότι ο κορεσμός υδρογόνου είναι απόλυτα υπεύθυνος για το αρνητικό οξειδοαναγωγικό δυναμικό. Αν η κάπως πιο δύσκολη για να μετρηθεί περιεκτικότητα σε υδρογόνο μειώνεται, μειώνεται επίσης και το οξειδοαναγωγικό δυναμικό (ORP). Οπότε τελικά δεν έχει σημασία αν προσδιορίζεται η μία ή η άλλη τιμή. Στους ιονιστές ροής όπου το νερό ιονίζεται σε ένα κελί ηλεκτρόλυσης με στεγανή πίεση, στο θάλαμο καθόδου παράγεται μια σχετικά μικρή ποσότητα αερίου υδρογόνου, μιας και υπό κανονικές συνθήκες φτάνει ως μέγιστη στα 1500 μικρογραμμάρια (ppm) / λίτρο υδρογόνου σε νερό, αν και κατά τη διάρκεια της ηλεκτρόλυσης ουσιαστικά θα δημιουργηθούν περισσότερα. Συνεπώς, όταν ρέει το νερό από τον σωλήνα εξόδου ενός ιονιστή νερού σχηματίζονται φυσαλίδες αερίου υδρογόνου και μετά από λίγα δευτερόλεπτα εξατμίζονται στην ατμόσφαιρα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν πίνεται κατευθείαν το πολύ φρέσκο και με φυσαλίδες αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό.
Με έναν επιτραπέζιο ιονιστή νερού χωρίς στεγανή πίεση, το ενεργοποιημένο νερό μπορεί να κορεστεί πλήρως με αέριο υδρογόνου στον θάλαμο καθόδου. Ο σχηματισμός φυσαλίδων και η εξάτμιση του πλεονάσματος υδρογόνου πραγματοποιούνται ήδη κατά τη διάρκεια της μακρύτερης σε διάρκεια διαδικασίας ηλεκτρόλυσης.
Τόσο με έναν επιτραπέζιο ιονιστή νερού, όσο και με μια σύγχρονη συσκευή ιονιστή νερού με 9 ηλεκτρόδια, μπόρεσα να παράξω με αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό με πλήρη κορεσμό υδρογόνου και με υπερκορεσμένο νερό έως και 1800 μικρογραμμάρια / λίτρο, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά το νερό επιστρέφει στον κανονικό κορεσμό.
Από τις αρχές του 2007, η έρευνα του Shigeo Ohta δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί σχετικά με το ότι το αέριο υδρογόνου (H2) είναι το καθοριστικό μερίδιο της αντιοξειδωτικής ικανότητας του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού. (Επισκόπηση: Ohta, Ρ., Μοριακό υδρογόνο ως νέο αντιοξειδωτικό: επισκόπηση των πλεονεκτημάτων του υδρογόνου για ιατρικές εφαρμογές, Methods Enzymol. 2015, 555: 289-317).
Είναι επομένως απαραίτητο να εξασφαλιστεί ότι ένας ιονιστής νερού πρέπει να σχεδιαστεί έτσι ώστε σε περίπτωση πόσης να επιτυγχάνονται οι ιδανικές τιμές pH, που είναι από 8,5 έως 9,5 με όσο περισσότερο διαλυμένο αέριο υδρογόνου στο νερό γίνεται. Σε σύγκριση με το μοντέλο Nihon Trim, το οποίο χρησιμοποίησε ο Shirahata το 1997 και κατά συνέπεια έφτασε στην περιοχή του pH του πόσιμου νερού, η περιεκτικότητα σε υδρογόνο έφτασε μόνο μεταξύ 200 και 350 μικρογραμμάρια / l, ενώ από το 2010 και μετά έχουν σημειωθεί σημαντικές αυξήσεις απόδοσης με περισσότερο από 5 φορές τα ποσά αυτά που επιτεύχθηκαν τότε. Άλλες νέες τεχνικές έχουν ήδη ως πρωτότυπο φτάσει τον πλήρη κορεσμό υδρογόνου στα 1500 μικρογραμμάρια. Για περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τον κορεσμό του υδρογόνου, διαβάστε στις Συχνές Ερωτήσεις -> HRW - Νερό πλούσιο σε υδρογόνο.
Ένας αποφασιστικός παράγοντας είναι η επέκταση του χρόνου χαλάρωσης με την πρόληψη της εξάτμισης του υδρογόνου. Γιατί δεν μπορούμε πάντα να πίνουμε αμέσως φρέσκο ιονισμένο αλκαλικό ενεργοποιημένο νερό. Φιάλες από πολύ πυκνά υλικά, όπως το ανοξείδωτο ατσάλι και το παχύ μπλε γυαλί, βοηθούν αρκετά στην επέκταση αυτού του χρόνου, με την προϋπόθεση ότι έχουν γεμίσει πλήρως και χωρίς να υπάρχουν σε αυτές φυσαλίδες αέρα. Κάναμε μετρήσεις με τα παρακάτω υλικά και μετά από 19 ώρες οριζόντιας αποθήκευσης (εκτός από την κρυσταλλική καράφα) μετρήθηκαν και πάλι στο ψυγείο:
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις είναι αυτή σχετικά με το ενεργό υδρογόνο, πάνω στο ο Hidemitsu Hayashi, ένας κορυφαίος Ιάπωνας ερευνητής εργάζεται εκτεταμένα όντας ειδικός στον τομέα του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού. Επίσης, ο μοριακός βιολόγος Sanetaka Shirahata βρίσκεται στην πρώτη γραμμή σε αυτόν τον τομέα. Ο γερμανός βιολόγος U. Warnke μιλάει για το "H-minus water". (Πηγή: Συνέντευξη στην πράξη: φύση 4/12).
Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για το κανονικά εξαιρετικά ασταθές ανιόν υδρογόνου Η-. Δύσκολα μπορείτε να μετρήσετε τόσο γρήγορα, πώς εκπέμπει το πλεονάζον ηλεκτρόνιο Η + σε έναν πολύ μεγαλύτερο συνεργάτη αντίδρασης ή τουλάχιστον σε ένα κατιόν υδρογόνου. Ωστόσο, υπάρχουν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι τα ανιόντα υδρογόνου, μαζί με ισχυρά συμπλέγματα κατιόντων, γνωστά ως μεταλλικά κολλοειδή με θετική εξωτερική φόρτιση, θα μπορούσαν προσωρινά να σταθμεύουν εκεί.
Η θεωρία των μεταλλικών κολλοειδών υδρογόνου έρχεται πιο κοντά στην κατανόηση της περίεργης συμπεριφοράς του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού. Διότι σαφώς στην αρχή υπάρχουν περισσότερα κατιόντα από αυτά που μπορούν να διατηρηθούν σε αυτό το νερό.
Τα ιόντα υδροξειδίου δεν είναι γνωστά ότι είναι ιδιαίτερα πτητικά, επειδή οι χημικές αλισίβες είναι σταθερές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα πλεονάζοντα ηλεκτρόνια τους παραμένουν για περισσότερο χρονικό διάστημα και συνεπώς δεν μπορούν να ευθύνονται για το ασυνήθιστα χαμηλό οξειδοαναγωγικό δυναμικό του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού.
Το υδρογόνο είναι εξαιρετικά πτητικό, δεν μπορεί καν να εσωκλειστεί στα περισσότερα δοχεία αποθήκευσης. Εάν κατά τη διάρκεια της ηλεκτρόλυσης τα γρήγορα παραγόμενα ανιόντα υδρογόνου ολοκληρώσουν πράγματι έναν χρόνο "Στάθμευσης" με μεταλλικά κατιόντα, τότε πρόκειται για μια εύλογη εξήγηση για την πτώση των κατιόντων σε μια περίοδο 0-36 ωρών, η οποία συνήθως παρατηρείται.
Είναι ενδιαφέρον ότι ορισμένα μεταλλικά στοιχεία από καρφιά σχιστόλιθου όπως στο Nordenau της Γερμανίας μπορούν προφανώς να διατηρούν το ενεργοποιημένο υδρογόνο, χωρίς να υπάρχει αξιοσημείωτο οξειδοαναγωγικό δυναμικό. Μέχρι στιγμής, οι λόγοι για αυτό δεν είναι σαφείς από την ερευνητική βιβλιογραφία.
Πίσω στην ερώτησή σας και στην εμπειρία μου μετά από χιλιάδες μετρήσεις οξειδοαναγωγικών δυναμικών: Το μεγαλύτερο όφελος το λαμβάνετε από την άμεση πόση του αλκαλικού ενεργοποιημένου νερού. Μέσα στις πρώτες 3 ώρες έχουν μετρηθεί μεγάλα οφέλη. Υπάρχει ένα υψηλό όφελος έως και 36 ώρες μετά. Σημειώνονται καλά οφέλη έως και 48 ώρες μετά. Αφού το νερό έχει κανονικοποιηθεί ηλεκτροχημικά, το ιονισμένο πλεόνασμα σε μεταλλικά στοιχεία είναι ορατό και το νερό είναι πιο μαλακό. Είναι ακόμα ένα χρήσιμο πόσιμο νερό, αλλά θα πρέπει να το χρησιμοποιήσετε για το τσάι ή για το πότισμα λουλουδιών.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Karl Heinz Asenbaum:
Ηλεκτρικά ενεργοποιημένο νερό - Μια εφεύρεση με εξαιρετικές δυνατότητες."
Πνευματικά δικαιώματα 2016
www.euromultimedia.de
Σύνδεσμος προς αυτήν την ανάρτηση